Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty

18. i 19. maja 2001 w Częstochowie odbyło się Ogólnopolskie Czuwanie Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym. Przez dwa dni mogliśmy modlić się wspólnie z siostrami i braćmi w Panu przybyłymi z całej Polski, radować się obecnością Ducha Św. i zaproszonych gości: ojca Fio Mascarenasa, jezuity z Indii, ks. bpa Bronisława Dembowskiego i innych głoszących Słowo Boże i umacniających nas w wierze.

Wezwani do budowania jedności

18 maja był dniem spotkania liderów i animatorów. Obecnych było około 1200 osób. W nowej jasnogórskiej sali imienia ojca Kordeckiego wspólnie wielbiliśmy Boga, adorowaliśmy Chrystusa i słuchaliśmy konferencji szanownych gości.
Po zawiązaniu o godzinie 10.00 wspólnoty, konferencję na temat: "Wezwani do budowania Kościoła" wygłosił bp Dembowski. Mówił o tym, że wszystko jest łaską Boga, ale człowiek musi powiedzieć jej "tak", przyjąć ją. A wtedy będzie potrafił spełniać się w bezinteresownej służbie Bogu i ludziom. Biskup podkreślił istotę jedności w budowie Kościoła. Zacytował świętego Pawła "Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką wam daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna jest wiara, jeden jest chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich." (Ef 4,3 -6). Zaznaczył, że mamy trwać w jedności, bo łaska jest jedna. Bóg daje nam różne dary, którymi mamy służyć, a one mają nas doprowadzić z powrotem do jedności - na tym polega prawdziwa doskonałość Kościoła.
Jak z tych darów - charyzmatów korzystać? Mówi o tym św. Paweł w 14 rozdziale listu do Koryntian. Zawsze przy korzystaniu z nich grozi nam szukanie siebie, a nie Boga. Chcemy radości, uzdrowienia dla nas samych, zapominając o tym, że są nam one dane ku chwale Jezusa. Tak samo winna wyglądać nasza modlitwa, osobista czy wspólnotowa - mamy wielbić Pana, a nie szukać w niej własnej radości. O charyzmatach mówi też Katechizm Kościoła Katolickiego (798-801) oraz encyklika "Lumen gentium".
Posiadanie jakichkolwiek charyzmatów nie zwalnia nas nigdy od posłuszeństwa Kościołowi i kapłanom. Kapłaństwo samo w sobie jest także charyzmatem. Biskup podkreślał, że w Kościele nie ma kontrastu między wymiarem instytucjonalnym i charyzmatycznym, bo obydwa prowadzą do Jezusa. Kościół jest też gwarantem autentyczności charyzmatów, pomaga rozeznać ich prawdziwość. O wszystkich naszych poczynaniach we wspólnotach winna być informowana rada koordynatorów, która z kolei informuje biskupa, a ten jest w łączności z papieżem. Na tym polega jedność Kościoła.
Świeccy powinni uczestniczyć w zbawczym dziele Kościoła przez przyjmowanie cierpień i ofiar z chrześcijańską dojrzałością, gdyż to prowadzi do odnowienia doczesnego ładu. Przyjmując na siebie cierpienie łagodzimy grzeszność tego świata i tych, którzy żyją bez Jezusa. Równie ważną rolę odgrywa modlitwa. Bp Dembowski zacytował tu papieża i jego ostatni list apostolski "Nuovo Millennio Ineunte", w którym podejmuje on ten problem: "Nasze chrześcijańskie wspólnoty winny stawać się prawdziwymi szkołami modlitwy, w której spotkanie z Jezusem nie polega jedynie na błaganiu Go o pomoc, ale wyraża się też przez dziękczynienie, uwielbienie, adorację, kontemplację, słuchanie, żarliwość uczuć aż po prawdziwe "urzeczenie" serca. Ma to zatem być modlitwa głęboka, która jednak nie przeszkadza uczestniczyć w sprawach doczesnych, jako że otwierając serce na miłość Bożą, otwiera je także na miłość do braci i daje nam zdolność kształtowania historii wedle zamysłu Bożego". Biskup Dembowski wyraził radość z faktu, że Papież nie pisze w programie na III tysiąclecie niczego nowego. Zwrócił uwagę, że Odnowa w Duchu Świętym od lat akcentuje te same aspekty życia chrześcijańskiego co Ojciec Święty. Zachęcił też do jeszcze większej wierności tym elementom naszego wzrastania.

Duch wzywa do dojrzałego chrześcijaństwa

Po półtoragodzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu i uwielbieniu Jezusa śpiewem i modlitwą charyzmatyczną, konferencję na temat " Duch wzywa do dojrzałego chrześcijaństwa" wygłosił ojciec Fio Mascarenas. Opierając się na Apokalipsie św. Jana i siedmiu listach do kościołów w Azji (Ap 2;3), pokazał, że już ówczesny Kościół miał te same problemy, z jakimi my borykamy się współcześnie, ponieważ nie był dojrzały. A Chrystus wzywa do dojrzałości, byśmy poszli za nim do końca. Odnowa katolicka na świecie ma 33 lata. Czas, by Bóg dał nam "stały pokarm". "Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi." (Ef 4, 14-15). Odnowa ma być ruchem radykalnego oddania życia Jezusowi, a nie kolejnym ruchem pobożnościowym.
Miarą naszej dojrzałości w Chrystusie ma być świadomość osobistego powołania, obdarowania i rozesłania. Ojciec Fio mówi tu o kontemplacji, współodczuwaniu i odwadze.
Kontemplacja to świadomość tego, że tylko dzięki łasce możemy uzyskać zbawienie, przez wiarę, która wyraża się w uczynkach miłości. Wszystko, co dobre w nas, pochodzi od Boga. Dzięki łasce możemy dojść do tego, że dobre uczynki nie dają zbawienia. Mimo, że nie jesteśmy tego godni, Bóg nas kocha, możemy popełniać błędy, ale nic nie może nas odłączyć od Jego miłości. Dla Niego najpierw jesteśmy synami lub córkami, a dopiero potem grzesznikami. Kontemplacja ma nam to wszystko uświadomić, byśmy mogli powiedzieć "Żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus"(Ga 2, 20). Duch Święty nie jest błogosławieństwem od Boga, ale samym Bogiem, który się nam daje. Świętość jest darmowym darem Ducha dla nas. Musimy jednak współpracować z Nim i rozwijać ten dar.
Współodczuwanie także jest darem. Następstwem kontemplacji i miłości do Boga ma w nas być miłość do drugiego człowieka. Mamy kochać bliźniego, tak jak Chrystus go kocha. Kościół jest Ciałem Chrystusa, mamy kochać wszystkich, którzy je tworzą. Gdy odcinamy się od Kościoła, odcinamy się też od Jezusa. Odnowa ma budować mistyczne ciało Jezusa.
Chrystus nigdy nie posyła nas z pustymi rękami, ale daje nam odwagę, byśmy jako posłani nieśli dobrą nowinę. Nie mamy wycofywać się ze świata, ale być jego solą i światłem. Musimy być czynni i twórczy, i zwalczać zło nawet za cenę krwi. Nasza dojrzałość ma być widoczna w praktyce.

Modlitwa o uzdrowienie od Boga

Ks. Wojciech Nowacki w imieniu Komisji Teologicznej mówił o uzdrowieniu od Boga, że ma ono Bożą perspektywę i nie służy temu tylko, by coś przestało nas boleć, by było nam lepiej, ale Bóg uzdrawia w nas to, co jest nam najbardziej potrzebne. Podkreślił uzdrawiającą moc sakramentu namaszczenia chorych, który jest modlitwą liturgiczną i ma służyć nie tylko umierającym. Celem Eucharystii jest uobecnienie Chrystusa, a celem wystawienia Najświętszego Sakramentu jest Jego uwielbienie, a nie nasze uzdrowienie. Dlatego musimy odejść od nazwy "msza z modlitwą o uzdrowienie".

O 19.30 rozpoczęła się w Bazylice Eucharystia, której przewodniczył bp Dembowski. Spotkanie zakończyło się Apelem Jasnogórskim o godzinie 21.00.

Wypłyń na głębię

W sobotę spotkaliśmy się pod Wałami już w większej ilości - ok. 150 tysięcy osób. Powitali nas gospodarze tego miejsca - paulini oraz arcybiskup Częstochowy. Po wprowadzeniu i zawiązaniu wspólnoty, wezwaniu Ducha Świętego, by kierował nami, o godz. 10.30 rozpoczęła się Eucharystia, której przewodniczył bp Dembowski. W homilii podkreślił słowa Jezusa "Jeśli was świat nienawidzi, wiedzcie, że mnie pierwej znienawidził. Gdybyście byli ze świata, to by świat was miłował jako swoją własność" (J 15,18-19). To ma być dla nas pocieszenie i zachęta do radykalizmu w wierze, do której wzywa nas też Ojciec Święty zachęcając "DUC IN ALTUM"- WYPŁYŃ NA GŁĘBIĘ - zacznij na nowo, oddaj do końca swe życie Chrystusowi, nie poddawaj się! Z Nim możliwe jest to, co zdaje się niemożliwe! Nie przejmuj się tym, że zostaniesz odrzucony, wyśmiany przez świat! Jezus też został odrzucony. Mamy świat czynić mieszkaniem Boga żywego, zaczynając od swego serca, bo w każdym sercu jest odrobina tego niedobrego świata. Czy rzeczywiście jestem w pełni mieszkaniem Ducha Bożego? To pytanie winniśmy sobie zadać.
Biskup wspomniał też kardynała Stefana Wyszyńskiego, któremu parlament polski poświęcił obecny rok. Podkreślił, że był to człowiek modlitwy, która nakazywała mu służyć drugiemu człowiekowi. Był zatroskany o ludzi. Jego postawa uczy nas, że musimy ciągle przebaczać i prosić innych o przebaczenie. Podstawą naszego działania winny być serca przeniknięte miłością Boga i bliźniego. Pamiętajmy o tym, żebyśmy Jezusa Chrystusa i Jego świętą Ewangelię przyjęli w całym radykalizmie ewangelicznego prawa miłości.

Po zakończeniu Mszy ojciec Fio poprowadził modlitwę o uzdrowienie. Ważne były słowa jego wstępu, gdy powiedział, że modlitwa o uzdrowienie nie musi być jakąś bardzo długą litanią, zbiorem pięknych słów, by była wysłuchana przez Boga.

Chrzest w Duchu Świętym

O godzinie 15.00 o. Fio Mascarenas wygłosił konferencję na temat chrztu w Duchu Świętym i charyzmatów. Z całą mocą podkreślił, jak ważne jest przyjmowanie darów Ducha i służenie nimi. Gdy je przyjmujemy i używamy ich, ludzie niewierzący zaczynają interesować się Jezusem, bo widzą, że On jest wciąż żywy i działa. Im częściej widzimy dary Ducha, tym lepiej poznajemy prawdę o Chrystusie. Dar poznania pozwala dotrzeć do głęboko ukrytych w nas problemów, odkryć ich korzenie i prosić Pana, by je uzdrowił po to, byśmy w pełni mogli doświadczyć Bożej miłości. Musimy odkrywać w nas dary, otwierać się na nie po to, by służyć nimi innym ludziom. Bo Pan chce uzdrawiać, oczyszczać nas, daje charyzmaty swojemu Kościołowi, by ich używał. Czasami stajemy się ponadduchowi, jakby Bóg był odpowiedzialny za wszystko i musiał działać w ludzkości bezpośrednio. Największym dziełem Ducha Świętego było danie ciała Chrystusowi. To my jesteśmy dłońmi Jezusa, Jego sercem i stopami. Jego misja stała się naszą misją. Dlatego musimy wołać o Ducha, by dał nam moc czynienia tego, do czego wzywa nas Jezus. Módlmy się o to, byśmy byli użytecznymi członkami Kościoła i byśmy służyli wszystkimi darami, które otrzymaliśmy, byśmy mogli budować Ciało Chrystusa i byśmy byli skutecznym narzędziem ewangelizacji w Kościele i poza Nim. Mamy być ambasadorami w naszych rodzinach, parafiach, miastach, krajach i na całym świecie. Powiedzmy: "Panie, oto jestem, poślij mnie w Twoje imię, udzielając mi Ducha Świętego. Nie mam mocy, by to uczynić samemu, a ludzka mądrość, siła i wpływy nie wystarczą. Tylko Ty możesz mi pomóc".
Co do daru modlitwy w językach, nie jest to najważniejszy dar, ale niewątpliwie nim jest. Miejmy więc odwagę go używać, jeśli Duch chce, byśmy go używali. To niezwykle pomocny dar w modlitwie. Módlmy się też w ten sposób za innych. Ojciec Święty lubi modlitwę w językach. O. Fio dzielił się tym, że zawsze, gdy w obecności Papieża uczestniczy w jego prywatnej mszy, to Ojciec Święty prosi go, by po Komunii Św. uwielbiał Boga w językach. Wielu świętych otrzymało ten dar, np. św. Teresa z Avilla. Jeśli wielcy święci modlili się w językach, to dlaczego my mamy się tego wstydzić lub czuć głupio używając go?
Ojciec Fio odniósł się też do wezwania Papieża "duc in altum" i stwierdził, że to jest tysiąclecie, w którym Duch będzie działał szczególnie potężnie dla ewangelizacji, a ty i ja będziemy narzędziami tego, jeśli jak Maryja powiemy "tak". Wtedy każdemu będziemy mogli powiedzieć, że Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem i że jeśli chcemy być szczęśliwi, to może się to stać tylko w Nim. Nie musimy zasługiwać na miłość Boga, bo mamy ją dzięki śmierci Jezusa na krzyżu i mocy Ducha. Musimy tylko stać się jak dzieci, bo Ojciec właśnie tak na nas patrzy. Ważne jest, byśmy wiedzieli, że jesteśmy grzeszni, ale ważniejsze jest to, byśmy wiedzieli, że jesteśmy synami i córkami. Dlatego w modlitwie Jezusa prośba "Przebacz nam nasze grzechy" znajduje się na końcu, a nie na początku. Cała modlitwa "Ojcze nasz" jest jak pocałunek dla Boga, dla ukochanego Taty.
Następnie modliliśmy się o wylanie Ducha Świętego. Modlitwę prowadził ojciec paulin Augustyn Malanowski.

Rozesłanie

Na zakończenie usłyszeliśmy, że nie musimy się obawiać tego, że niewiele mamy i niewiele potrafimy. Pan Jezus potrafił cudownie rozmnożyć pięć chlebków, które przyniósł Mu mały chłopiec i nakarmić nimi wielkie rzesze. W ten sam sposób winniśmy przynieść Mu to, co mamy, a On to rozmnoży w cudowny sposób.
Po błogosławieństwie rozeszliśmy się umocnieni i rozradowani.

Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty