Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty

Mam na imię Emilia. Od dłuższego czasu (około 2 lata po zapaleniu płuc) chorowałam na chorobę, którą trudno nazwać. Było mi po prostu przeszywająco zimno, czułam najmniejszy przewiew, było mi zimno w głowę, nawet latem czułam najmniejszy powiew wiatru; musiałam ubierać się ciepło. Mówiłam o tym lekarzowi, gdy chodziłam na badania, ale nie było na to lekarstwa.

Zaczęłam chodzić na Msze św. uzdrowieniowe. 28 kwietnia (2000r.) byłam po raz trzeci. Namówiłam dzieci (13 i 10 lat), żeby pojechały ze mną. Dzień był wówczas ciepły, ale w kościele było chłodno. Kiedy weszliśmy do kościoła, czułam zimno, z czasem robiło mi się coraz zimniej, mimo że ubrana byłam ciepło (bluzka, sweter i żakiet). Zaczęłam się bardzo modlić i prosić Boga, aby zabrał mi to zimno, bo nie wytrzymam tyle godzin w tym zimnie (choć niektórzy mieli krótki rękaw). Zaczęło się nabożeństwo, ktoś poprosił, aby ci, co są po raz pierwszy podeszli do ołtarza na modlitwę wstawienniczą. Mimo że byłam trzeci raz, podeszłam z dziećmi do ołtarza. Podeszła do mnie i dzieci jedna pani, położyła rękę na prawym ramieniu i modliła się. Po chwili poczułam ciepło z prawej strony. Gdy ona odeszła, przyszła druga pani i dotknęła ręką lewej strony pleców, za chwilę zrobiło mi się ciepło z tej strony. Czułam jak ciepło rozchodzi się na cały mój organizm. Gdy usiadłam, czułam takie przyjemne ciepło, jakiego już dawno nie czułam. Początkowo nie dowierzałam, nasłuchiwałam, kiedy wróci zimno. Całą Mszę było mi ciepło. Dziękowałam Bogu, ale nie mówiłam nikomu.

Teraz minęło już 5 miesięcy (świadectwo przekazano we wrześniu). Czuję się dobrze, mogę otwierać okno, nie czuję przeszywającego zimna, przewiewów, w głowę jest mi ciepło. Czuję się normalnie. Choć żałuję, że nie prosiłam Boga o całkowite uzdrowienie, bo często boli mnie gardło, ale z tym można jakoś żyć.

Chwała Panu za to.

Emilia z Gliwic

Na początek * Wspólnoty * Wydarzenia * Świadectwa * Lektury * Linki * Teksty